News

Language : ENGLISH : THAI

เมื่อไหร่จะได้เจอเธออีก? มันไม่ใช่ตัวบุคคล สัตว์ สิ่งของ หรือสถานที่ แต่มันเป็นสภาวะแห่งความสุข ความปีติ มหัศจรรย์ที่มีอยู่ใจเรา ที่เกิดจากการได้รับประสบการณ์ที่ประทับใจ ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ช่วงเวลานั้นเอง ความรู้สึกปราศจากเส้นแบ่งระหว่างตัวฉันและเธอ หรือตัวฉันกับสถานที่ ณ เวลานั้นทุกสิ่งทุกอย่างได้หลอมรวมเป็นหนึ่ง

22 กค. 56 ในหมู่บ้าน Sorfinnset ประเทศนอร์เวย์ ผมตื่นขึ้นยามเช้า ระลึกถึงความประทับใจในอดีต อยากจะเดินไปดูโรงเรียน Sorfinnset และท่าเรือที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน เมื่อเดินไปเห็นโรงเรียนอีกครั้งหนึ่งก็รู้สึกหดหู่ใจ มันเหมือนสิ่งแปลกปลอม เหมือนเจอคนรักเก่าแต่ตอนนี้ไม่สามารถเข้าไปทักทายได้ มันเหมือนมีเส้นแบ่งบางๆกั้นระหว่างเรา เพราะตอนนี้ โรงเรียน Sorfinnset ได้ถูกเจ้าของใหม่ซื้อไปแล้ว ผมจึงเดินผ่านไปเรื่อยๆ คิดถึงท่าเรือท้ายหมู่บ้านที่เคยไปนั่งสมาธิยามเช้าเมื่อสี่ปีก่อน ในความทรงจำของผม มันสงบนิ่งและสวยงามมาก อากาศเยือกเย็น มีไอน้ำลอยอยู่บนผิวน้ำ เงียบสงบ ผมรู้สึกว่าความสงบที่มีอยู่ภายนอกทำให้ภายในใจของผมสงบไปด้วย เป็นความรู้สึกที่ประทับใจที่สุดครั้งหนึ่งของชีวิตผมเลยทีเดียว

ผมเดินไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายหมู่บ้านเพื่อที่จะหาท่าเรือนั้นอีก แต่ไม่พบมันแม้ผมคิดว่ามาถูกทางแล้ว ผมจึงเดินต่อไปเรื่อยๆจนสุดทางเดินที่หน้าผา แล้วมองออกไปเห็นทะเลกว้าง นกนางนวลบินอยู่บนผิวน้ำจำนวนหนึ่ง ผมนั่งลงพักผ่อนและหวนคิดไปถึงนกนางนวลในเรื่อง Jonathan Livingston ว่าเรามีชีวิตอยู่เพียงเพื่อแค่หาปลา หรือเกิดมาเพื่อบินอย่างอิสระ ค้นหาประสบการณ์ที่มีคุณค่าของชีวิต มากกว่าการใช้ชีวิตไปตามยถากรรม

ณ ขณะนั้นเอง ผมรู้สึกกับตนเองว่าทั้งสองอย่างเหมือนกัน ประสบการณ์ชีวิตของผมก็เดินมาถึงจุดสุดทางของความคิดและความเข้าใจที่ไม่สามารถแบ่งแยกความแตกต่างระหว่าง การมีชีวิตอยู่โดยปราศจากการแสวงหาและอยู่เพื่อการแสวงหาคุณค่าของชีวิต การตระหนักรู้ถึงคุณค่าของชีวิตว่าแท้จริงแล้วมันมีอยู่ในปัจจุบันขณะการรับผิดชอบและทำตามหน้าที่ให้ดีที่สุดทุกขณะ สิ่งนี้เองมันก็คืออิสรภาพจากความคิดปรุงแต่ง ที่มีอยู่จริงในปัจจุบันขณะ ปราศจากการยึดมั่นในจุดหมายและความสำเร็จ ทำทุกกิจกรรมให้ดีที่สุด ไม่แบ่งแยกด้านความคิดเรื่องคุณค่าและรูปแบบของกิจกรรม ในความจริง ผลคือเหตุและเหตุก็คือผล

ขณะที่เดินกลับที่พัก ผมเหลือบไปเห็นท่าเรือที่เคยนั่งสมาธิ ความทรงจำเก่าๆเริ่มถูกเรียกกลับมา สถานที่ที่เคยรู้สึกเงียบสงบสวยงาม ดูเปลี่ยนไปมากจนผมแทบจะจำไม่ได้เลย น้ำดูแห้งขอด มีหินโสโครกมากมาย ไม่มีเรือที่เคยจอดอยู่สักลำ มันแปลกตาไปมาก ผมตัดสินใจเดินผ่านเลยไป โดยที่ไม่แวะลงไปดูมันอีก

ความรู้สึกภายในขณะนั้น ทำให้ผมคิดว่า บางครั้งการที่เรามีความรู้สึกที่ดีกับบางสิ่งบางอย่าง หรือกับคนบางคนในอดีต เราก็ควรปล่อยมันไว้ในอดีต เช่นเดียวกับความทรงจำที่ไม่ดีในอดีต ก็ควรปล่อยไว้ในอดีตมันอาจจะเป็นการดีกว่าก็ได้ ไม่จำเป็นจะต้องเรียกร้องให้มันกลับมาอีก เราควรจะรู้สึกเปิดกว้างกับประสบการณ์ในปัจจุบันขณะกับทุกสิ่งที่เข้ามาในชีวิตไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ เพราะ “ทุกขณะมีรอยนิ้วมือของมันเอง”

เมื่อไหร่จะได้เจอเธออีก? หรือแท้จริงแล้วมันอยู่กับเราทุกคนตลอดเวลา ความรักที่บริสุทธิ์ ความสุขสนุกสนานในวัยเด็ก เมื่อวัยเด็ก เรามีชีวิตอยู่โดยปราศจากเส้นแบ่งไม่เคยรับรู้ถึงความทุกข์อะไรเลยที่เกิดขึ้น ทุกขณะ เวลาไม่มีการเดินทาง เวลามันหยุดนิ่ง ทุกสถานที่ ทุกคนและทุกสิ่งที่เราพบเจอ ทำให้เรามีความสุขประทับใจได้ง่ายจนเราไม่รู้ถึงความพิเศษเพราะทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวมันเป็นความพิเศษที่มีอยู่ทุกขณะ

เมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่เราพยายามเรียกหาความทรงจำแห่งความสุขสงบความรักความอบอุ่นในอดีตให้กลับมาอีก ในบางครั้งเรากลับกลัวที่จะพบเจอมันอีกเพราะกลัวที่จะผิดหวังกับการเปลี่ยนแปลง สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงภาพสะท้อนสภาวะของประสบการณ์แห่งการประทับใจ ณ เวลาหนึ่ง ที่เกิดขึ้นจากการไม่มีเส้นแบ่งแยกระหว่างฉันและเธอหรือสถานที่ (Subjective กับ Objective) สภาวะการอย่างนี้มีอยู่ในตัวเราตลอดเวลาและจะปรากฏขึ้นก็ต่อเมื่อ เราเริ่มที่จะยอมรับอย่างแท้จริง ถึงสภาวะของการเปลี่ยนแปลงว่า”ทุกขณะมีรอยนิ้วมือของมันเอง” ไม่ควรยึดมั่นกับความสมบูรณ์และความไม่สมบูรณ์ทั้งทางกายภาพและในความทรงจำของอดีตและความคิดปรุงแต่งในอนาคต รวมถึงการยอมรับและเข้าใจอย่างแท้จริงถึงวิถีการดำเนินชีวิตโดยปราศจากเส้นแบ่ง ทุกขณะเราก็คือธรรมชาติของการเปลี่ยนแปลง

คามิน เลิศชัยประเสริฐ
22 สิงหาคม 56