31 century museum station

In June, 2009, 21st Century Museum of Contemporary Art, Kanazawa invited me to join the conference on the very challenging topic; ‘Stimulate City by Art’. Apart from the conference, I have got a chance to go around the city, visited many places to seek for a place to work on my project platform exhibition on October.

One of the places I went is a junior high school called ‘Chuo Elementary School, Kanazawa’. There I met the headmaster who showed me around the school. Then we went to his office, and I saw beautiful handwriting on papers which I don’t know what it is. I asked him about that. He told me they are certifications he is giving to students who will graduate this year. Surprisingly, the headmaster showed me his handwriting on each student’s certification where he wrote one good quality of that student down. For example, you are very good in swimming; you are very good in music; you are a kind person etc. This surprised me, indeed, and I could not help asking how do you know anyone really have a good quality in them? Don’t you want to ask him the same question? May be not, huh? Why me then?

Well let tell you a bit about my story, my school time story. I was sent to a boarding school when I was in 5th grade as my parents believed this school will help to improve my behavior. Yes, you can tell what kind of a boy I was; even my parents gave up, and believe that boarding school is their answer. I don’t know if it helped, but I only remember I have got an award on a national children day, they called my name, and I had to go on the stage to receive the award. I should be proud, right? Sure, I acted as it was such a cool thing, I was damn proud of it. Now you are curious what kind of award I received. I had got ‘The Bad Boy Award’, yes, the worst one I was (or am). The prize for this award was a notebook with a pen for me to write down the bad things I have done, and to remind myself that I will never ever do it again! Though as a teenager, I made my friends believe that this is the coolest thing you have ever got, and who cares! But you know, deep down inside, it hurts. How harsh it was for one boy to be blamed like that, to be branded as ‘the worst’.

That is why I wanted to ask the headmaster that question; how do you know anyone has a good quality in them as I still am haunted by my school –given ‘award’. Plus I asked him if there is the worst one in your school, what you are going to write for him. He said I believe no matter how bad he is, he must at least have one good thing in him, at least one. Somehow that simple remark shades the new light to that boy, the boy who has been, following me, haunting me. I asked the headmaster to write that boy one certification which is ‘everyone at least has one good thing in oneself’.

This kind of certification might be nothing for the one who has been recognized as a good people for the rest of his/her life, but for the one like me this is irreplaceable. It is unique with its meaning, lift my spirit up, inspired me to share and to stimulate people to go back into their own experience in order to look for something in their lives, some ordinary object with a certain meaning for his/her no matter it sounds stupid, nonsense, priceless or crazy for other people.

This led to the 31st Century Museum of Contemporary Spirit to show whatever object which is meaningful to someone’s spirit.spirit.

ที่มา

เดือนมิถุนายน ปี 2552 พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัยแห่งศตวรรษที่ 21 เมืองคานาซาวา ประเทศญี่ปุ่น ได้เชิญผมให้เข้าร่วมสัมมนาในหัวข้อ “กระตุ้นเมืองด้วยศิลปะ” ซึ่งเป็นหัวข้อที่ท้าทายมากสำหรับผม นอกเหนือจากการสัมมนา ผมได้มีโอกาสท่องเที่ยวในเมืองคานาซาวา เยี่ยมชมสถานที่ต่างๆ เพื่อหาสถานที่ในการทำงานและจัดแสดงผลงานในเดือนตุลาคมไปพร้อมกัน

หนึ่งในสถานที่ที่ผมได้ไปคือ “โรงเรียนประถมชูโอะ” คุณครูใหญ่ได้พาผมเยี่ยมชมโรงเรียน หลังจากนั้น ท่านได้พาผมไปที่สำนักงานของท่าน และผมได้ชื่นชมภาพลายอักษรที่เขียนขึ้นด้วยมืออย่างบรรจงบนกระดาษ ซึ่งผมไม่ทราบว่าคืออะไร คุณครูใหญ่บอกกับผมว่าเป็นประกาศนียบัตรที่ท่านเขียนขึ้นเพื่อมอบแก่นักเรียนที่สำเร็จการศึกษาในปีนี้ ผมประหลาดใจมาก คุณครูให้ผมดูภาพลายอักษรที่ท่านบรรจงเขียนเพื่อเป็นประกาศนียบัตรให้นักเรียนแต่ละคน ซึ่งท่านจะเขียนความดีของนักเรียนคนนั้นๆ ลงไป อย่างเช่นว่า “คุณเป็นคนที่มีความสามารถทางด้านดนตรีมาก”, “คุณเป็นนักว่ายน้ำที่เก่งมาก”, “คุณเป็นคนที่มีน้ำใจ” เป็นต้น ด้วยความประหลาดใจ ผมเกิดคำถามมากมายในใจ ท่านรู้ได้อย่างไรว่านักเรียนแต่ละคนมีข้อดีที่แท้จริงในตัว? แล้วอย่างนี้ท่านไม่ต้องถามนักเรียนด้วยคำถามเดิมๆ หรือไรกัน? อาจจะไม่? ทำไมเป็นเช่นนั้น?

ก่อนอื่นผมมีเรื่องเกี่ยวกับตัวผมเองจะบอกเล่าเล็กน้อย สมัยที่ผมยังเป็นเด็กนักเรียน ผมถูกส่งไปเรียนในโรงเรียนประจำ ตอนนั้นผมอยู่ประถม 5 พ่อแม่เชื่อว่าโรงเรียนจะดัดนิสัยผมให้ดีขึ้นได้ คงเดาได้ไม่ยากว่าผมเคยเป็นเด็กแบบไหน แม้ว่าพ่อแม่ผมจะยอมแพ้และคิดว่าโรงเรียนประจำนั้นจะเป็นคำตอบ ผมไม่รู้ว่ามันช่วยให้ดีขึ้นได้จริงหรือไม่ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจำได้ในวันเด็กปีหนึ่ง ชื่อของผมถูกประกาศให้ขึ้นรับประกาศนียบัตร ผมควรจะดีใจใช่ไหม แน่นอนผมดีใจมาก ผมทำเหมือนว่ามันเท่เหลือเกิน ผมรู้สึกภูมิใจสุดๆ คุณคงสงสัยว่าผมได้ประกาศนียบัตรแบบไหนกัน ผมได้รับประกาศนียบัตรเด็กยอดแย่ประจำโรงเรียน ใช่แล้วแย่ที่สุดเท่าที่ผมเคยเป็น (หรือยังคงเป็นอยู่) ของรางวัลสำหรับตำแหน่งนี้คือสมุดและปากกาเพื่อให้จดบันทึกวีรกรรมยอดแย่ต่างๆ ที่ผมได้ทำ เพื่อเป็นการย้ำเตือนตัวเองไม่ให้ทำผิดซ้ำอีก จนกระทั่งเป็นวัยรุ่น ผมทำให้เพื่อนผมเชื่อว่า นั่นเป็นสิ่งที่เท่ที่สุดที่ผมได้รับ ใครจะไปสนใจ แต่ลึกๆ แล้วมันเจ็บปวด มันเป็นบาดแผลที่ลึกมากสำหรับเด็กชายคนหนึ่งที่ถูกตราหน้าว่าเป็นเด็กยอดแย่ประจำโรงเรียน

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงได้อยากถามคำถามเหล่านั้นกับครูใหญ่ ท่านจะรู้ได้อย่างไรว่าเด็กแต่ละคนมีข้อดีอะไร ภาพที่ผมได้รางวัลเด็กยอดแย่สมัยประถมยังคงหลอกหลอนผมอยู่ ประกอบกับที่ผมถามคุณครูใหญ่ว่า “แล้วถ้าหากมีเด็กที่แย่ที่สุดในโรงเรียนหล่ะ ท่านจะเขียนถึงเด็กคนนั้นว่าอย่างไร” คุณครูใหญ่ตอบผมว่า “ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะแย่มากสักแค่ไหน อย่างน้อยเขาก็ต้องมีข้อดีในตัวอยู่สักข้อ ผมเชื่อเช่นนั้น” อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นข้อคิดเรียบง่ายที่ทอประกายแสงสว่างให้กับเด็กชายคนนั้น เด็กชายที่คอยตามหลอกหลอนผมมาตลอด ผมจึงขอให้คุณครูใหญ่เขียนประกาศนียบัตรให้กับเด็กชายคนนั้น ซึ่งท่านเขียนไว้ว่า “ทุกๆ คนล้วนมีความดีอยู่ในตัวเอง อย่างน้อยที่สุดหนึ่งข้อ”

ประกาศนียบัตรนี้อาจไม่มีความหมายสำหรับคนที่ถูกผู้อื่นจดจำว่าเป็นคนดีตลอดชีวิตของเขาหรือเธอ แต่สำหรับคนบางคนอย่างตัวผมนั้น ไม่มีอะไรมาแทนค่าได้เลย มันมีความหมายเฉพาะตัวและทำให้ผมเกิดแรงบันดาลใจที่จะกระตุ้นผู้คนให้หันกลับไปสำรวจประสบการณ์ของตัวเอง เพื่อมองหาความหมายบางอย่างในชีวิต สิ่งของธรรมดาที่มีความหมายอย่างแท้จริงสำหรับพวกเขา แม้ว่ามันจะฟังดูโง่เง่า ไร้สาระ ด้อยค่าเพียงใด หรือดูบ้าบอสำหรับคนอื่นก็ตาม

นี่คือสิ่งที่ชักนำไปสู่ พิพิธภัณฑ์จิตวิญญาณร่วมสมัยแห่งศตวรรษที่ 31 ที่ได้รวบรวมสิ่งของล้ำค่าทางจิตใจสำหรับใครคนหนึ่ง และอีกหลายคนที่ได้รับและแบ่งปันความรู้สึกร่วมกัน