31 century museum :Bangkok (Land of smiles)

Sarawut Jaipein
สราวุธ ใจเพียร 

“Through the worse moment of being isolated, people neglected my present. Regardless of how nicely I treated them, it cannot make them come back to me. 

The feeling of vulnerable and loneliness would be the only things that still stayed with me at the end of the day. Through days of nobody willing to listen to me, my aunt would not be that nobody. Though we have not spoken that much, she is willing to listen to me and cheer me up. At least there is somebody who is willing to listen through my bad days. I have to thank her for caring after me. Still, I could not let go about people that I care who would not reciprocate my gesture. While my aunt took care of me, I did not noticed her illness from cancer. Afterwards I realized I will lost another important person in my life. Then she passed away. Farewell my auntie.

แรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์

“ในวันที่ผมเจ็บปวดจากการแคร์คนที่ไม่แคร์ผมเลย พยายามทeดีแค่ ไหนเขาก็ไม่กลับมา เราต้องมานั่งเศร้าเป็นทุกข์ โดดเดี่ยวและอ่อนแอ ในวันนั้น เราไม่มีใครที่รับฟังเราเข้าใจเราเลย ก็มีน้าของผม ที่ผมไม่ค่อยสนใจเรา ไม่ค่อย ได้คุยกันเท่าไร มารับฟังปลอบใจให้กำลังใจผม แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้นมากนัก แต่อย่างน้อยก็ยังมีคนรับฟังให้กำลังใจผมในวันที่ผมอ่อนแอและขอบคุณใน ความเป็นห่วงเป็นใยของน้าที่มีต่อผม ผมก็ยังเศร้าเป็นทุกข์ กับคนที่ผมแคร์ ให้ความ สำคัญเขาแต่เขาก็ไม่สนใจเราเลย แต่ผมไม่รู้เลยว่าในตอนนั้นน้าที่คอย ปลอบใจให้กำลังใจผมในวันที่ผมอ่อนแอท่านจะป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ให้ ผมคิดได้ว่าผมกำลังจะเสียคนสำคัญไปอีกคน และน้าของผมคนที่รับฟังให้ กำลังใจผมท่านก็จากผมไปจากโลกนี้ไป….. ลาก่อนน้าคนสำคัญ …