31 century museum :Bangkok (Land of smiles)

Apisak Narinchairungsi

My passion for art came after the death of my mom , when my art teacher drew a portrait of her . This portrait made me feel like she was still here with me ,

trough this piece of art , it help me when I was sad . I ll always be thankful to this teacher for what he did

แรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์

เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อ 6 ปีก่อน เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นในครอบครัวของข้าพเจ้า โดยผู้เป็นแม่ ได้ตรวจพบก้อนเนื้อร้ายขึ้นในกระเพาะอาหาร ระยะที่ 4 ซึ่งทำให้เกิดความเศร้า โศกเสียใจเป็นอย่างมาก ในทุกๆ คนในบ้าน กลับกลายเป็นเด็กๆ อีกครั้ง เดินร้องให้กันอย่าง ไม่มีทางแก้ปัญหานั้นได้เลย เมื่อจะต้องพบเจอกับการลาจาก จากผู้ที่เรารักมากที่สุดในชีวิต มันยากที่จะทำใจ โดยมองเวลา ปฏิทินเป็นตัวกำหนดชีวิตของพวกเราทั้งครอบครัว ในกาล เวลาที่เปลี่ยนแปลงไปทั้งการงาน ตารางเยี่ยมผู้ป้วย ในทุกๆ อย่างดูเหมือนจะรวดเร็วขึ้น เหมือนกับเวลาจะเหลือน้อยลงทุกที จากสายตาที่ข้าพเจ้ามองเห็นแม่ จากเครื่องช่วย

พันธนาการต่างๆ ท่อทางปาก จมูก เข็มเหล็กแหลมที่ทิ่มแทง จนเกิดรอยช้ำเหมือนกับไม่มีความรู้สึกใดๆ ผ่านมาจะ 3 เดือน ทุกอย่างเสมือนเป็นปกติ โดยรอดจากความตาย ดีกว่าให้คุณแม่ทรมานจากอิสระโดยเครื่องพันธนาการ และเรื่อง ราวที่ข้าพเจ้ามีเหตุจำเป็นต้องมาซื้อของแถว รร.เพาะช่าง จึงได้เดินเข้ามานั่งพักที่บริเวณบ่อเต่า ได้พบกับ อ.ปัญญา เดิน เข้ามากล่าวทัก อาจารย์ท่านได้ถามถึงความเป็นอยู่ อย่างไรบ้าง เลยบอกท่านอาจารย์ไปว่า งานดีครับ แต่ที่บ้านไม่ค่อย ดีครับ อาจารย์ท่านร้องอ้าว… มีอะไรหรือปล่าว เลยบอกท่านไปว่า “แม่ผมจะตายแล้วครับอาจารย์ ไม่เกินสิบวันนี้ครับ” ท่านเลยบอกให้ไปคุยที่ห้องพักของอาจารย์ จากนั้นท่านก็ได้คุยสารทุกข์สุขดิบต่างๆ จนได้ถามถึงรูปแม่หน้างาน อาจารย์ ได้บอก “มีแม่สวยๆ มะ ไปหามา เดี๋ยวอาจารย์เขียนให้” ซึ่งขณะนั้นอาจารย์ก็ไม่ค่อยสบายเหมือนกัน และในวันที่ผมไปรับ รูปแม่ที่ห้องอาจารย์ปัญญาวันนั้น ทำให้ผมได้เกิดแรงบันดาลใจ พลังกาย และใจเพิ่มขึ้น ซึ่งเป็นพลังของกำลังใจในความ โศกเศร้า ที่ไม่สามารถจะลืมเลือนได้เลยในชีวิตของผม

จากเรื่องราวของประสบการณ์แห่งการพบเจอและลาจาก จากผู้รับทางความคิดจิตใจจำถึงความดีงามอันบริ สุทธื เสมือนเป็นสารถึงคนตาย ว่าพวกเรา ณ ที่แห่งนี้มิยังจะลืมเลือน