News

Language : ENGLISH : THAI

เช้าวันนี้ผมปั่นจักรยานขึ้นดอยสุเทพ ระหว่างขากลับบ้านในซอยวัดอุโมงค์ ผมเห็นจากด้านหลังของพระสงฆ์รูปหนึ่งซึ่งกำลังเข็นรถคนป่วยเดินกลับวัด ผมขี่ผ่านแล้วแลกลับไปดูจึงพบว่า ในรถเข็นนั้นมีบาตรที่เต็มไปด้วยอาหารกับสุนัขตัวหนึ่ง ผมแปลกใจจึงหยุดดู พอท่านเดินมาใกล้แล้วถึงเห็นว่าท่านมีอาการเหมือนคนป่วย เดินช้าและเหมือนไม่มีแรง ผมถามท่านว่า ท่านป่วยหรือเปล่า ทำไมยังมาบิณฑบาตร ทำไมไม่รอฉันท์ที่วัด ท่านตอบว่า ‘ไม่ใช่อย่างที่คิด ไม่ใช่อย่างที่เห็น’ ผมไม่เข้าใจคำตอบ จึงถามย้ำว่า มีพระตั้งหลายรูปที่ออกมาบิณฑบาตร แล้วทำไมท่านไม่รออยู่ที่วัด ท่านก็ยังตอบเช่นเดิมว่า ‘ไม่ใช่อย่างที่คิด ไม่ใช่อย่างที่เห็น’ ผมจึงยิ่งงง

แล้วเดินตามท่านไป ด้วยความสงสัยว่าทำไมท่านป่วยแล้วยังออกมาบิณฑบาตร

ผมถามท่านต่อว่าท่านบวชมานานหรือยัง? แล้วบวชอยู่ที่ไหน? อยู่วัดอุโมงค์หรือเปล่า? แล้วไม่มีใครดูแลท่านหรือ? ท่านเลยตอบว่า บวชมา 30 กว่าพรรษาแล้ว แล้วย้ายวัดไปเรื่อย เพิ่งมาอยู่ที่วัดอุโมงค์ ท่านก็เริ่มอธิบายว่า พระสมัยนี้ไม่ใช่อย่างที่เราคิด ไม่ใช่อย่างที่เราเห็น พออายุได้ 30 – 40 ปีก็จะลาศึก แล้วไปมีลูกเมีย เพราะกลัวไม่มีใครเลี้ยงยามแก่

ผมก็ยังสงสัยเรื่องเดิมว่าไม่มีใครดูแลท่านเหรอ ทำไมท่านป่วยแล้วยังออกมาบิณฑบาตรอีก ท่านเลยตอบว่า ถ้าไม่บิณฑบาตรก็ไม่มีอะไรฉันท์ ผมถามต่อว่าก็มีพระหลายรูปที่ออกมาบิณฑบาตร ท่านตอบว่า คนเราต้องช่วยเหลือตัวเองให้ถึงที่สุดก่อน แล้วถ้าวันไหน เราช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้ว ก็เข้าป่า หาที่สงบๆแล้วละสังขาร ผมอึ้งไปชั่วขณะ ผมแปลกใจมากและไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำตอบเช่นนี้จากท่าน โดยเฉพาะจากพระสมัยนี้ เป็นคำพูดที่เรียบง่ายและปล่อยวาง

ผมรู้สึกถึงความบริสุทธิ์ใจที่มั่นคงของท่าน ผมมองย้อนกลับมาดูตัวเอง และถามตัวเองว่า ถ้าเราป่วยอย่างท่านแล้วเราจะยังออกบิณฑบาตรอยู่ไหม? เราจะช่วยเหลือตัวเองจนกว่าเราจะไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ใช่ไหม? หรือเราเคยชินที่จะพึ่งคนอื่นก่อนจนลืมที่จะช่วยเหลือตัวเองให้ถึงที่สุด? ณ เวลานั้นทำให้ผมเกิดความปีติและคิดว่า วิถีปฏิบัติของท่านเป็นวิถีชีวิตที่น่าเคารพ เป็นธรรมชาติ

31 ตุลาคม 2555